Hoe gaat het nu op onze woonzorglocatie? Coördinator Judith vertelt.

Voorafgaand aan het virus

Het coronavirus. Het hangt al een tijdje in de lucht. De nieuwsberichten volgen elkaar in grote getale op. De wereldkaart kleurt steeds donkerder richting Nederland. Mondkapjes, China, Italië, paniek op televisie. Van een afstandje kijken bewoners en het personeel met enige spanning toe. Zou het de stilte voor de storm zijn? We hopen het niet. We leven in de hoop dat deze storm aan ons voorbij gaat, ons zeer bewust dat we de zorg hebben voor, of deel uitmaken van, de leeftijdsgroep die het zwaarst getroffen is tot nu toe.

Pompjes en protocollen

Ondertussen wordt er op de achtergrond in de organisatie van Domus Magnus hard gewerkt. Mocht het virus dichterbij komen, dan zijn we voorbereid. Samen met de bewoners lezen we de krant, wisselen we informatie uit en beantwoorden we vragen zoals “Wat als…”. Het zoemt van nijvere bedrijvigheid op de locatie. Er verschijnen extra desinfectie-pompjes en medewerkers krijgen instructies om waakzaam te zijn op griepverschijnselen. De protocollen voor een besmetting liggen inmiddels klaar en worden overal verspreid.  We zijn zogezegd ‘In opperste staat van paraatheid’. Wanneer het virus dan toch de landsgrenzen heeft overschreden en de eerste besmettingen in Nederland kenbaar zijn gemaakt, komt het wel héél dichtbij.

Een beschermende deken

Bewoners en hun familieleden worden steeds bijgepraat, de vragen worden concreter en we delen onze kennis met elkaar. Als vanzelf sluit het team zich gevoelsmatig als een beschermende deken om de bewoners heen. Ik kan het niet anders omschrijven. Waar we elkaar altijd al vonden in onze professionaliteit, vormt zich nu een hechte band die erop gericht is alles eraan te doen om te voorkomen dat onze bewoners ten prooi vallen aan het virus.

Videobellen met dierbaren

Maandag 16 maart. Bezoek van kappers, muzikanten en iedereen van buitenaf hadden we al even opgeschort. Maar vandaag is het drastische besluit genomen om de huizen voor álle bezoek te sluiten, om bewoners en personeelsleden te beschermen. Dit heeft grote impact op onze bewoners en hun familieleden. We krijgen lieve, bezorgde en meelevende mails en telefoontjes. Maar familie en bewoners zijn ook verdrietig. Maar ondertussen proberen we de sfeer er goed in te houden en zoeken we naar alternatieven. Onder andere iPads met Skype worden klaargemaakt voor gebruik, zodat bewoners en hun dierbaren elkaar kunnen blijven zien en spreken.

Interne communicatie

De communicatie vanuit de organisatie naar alle locaties is helder waardoor iedereen weet wat hij of zij moet doen. Vragen blijven er, maar als de onrust hier en daar de kop op steekt, dan is er een managementteam dat rust uitstraalt en dit ook weet uit te dragen onder alle medewerkers. Personeel met klachten wordt zeer serieus genomen, en waar nodig preventief naar huis gestuurd. We nemen geen enkel risico. De sfeer onderling is open en er is veel ruimte om naar elkaar te luisteren. Zorgen worden gedeeld.

Begrip en verbondenheid

Ik blijf me keer op keer verbazen over de rust die er ondanks alles is. Het begrip, de saamhorigheid en de verbondenheid die vanzelfsprekend de leegte vult, is ontstaan door de isolatie waarin we ons op dit moment ongewild bevinden. Mensen leven mee. Dan wordt er een prachtig boeket bezorgd van Martin, de echtgenoot van een collega. Hij wil ons team een hart onder de riem steken. Zonder woorden staan we samen om de bos bloemen heen. Dit gebaar uit onverwachte hoek, roert al het personeel tot in zijn vingertoppen. Wordt vervolgd…