Coördinator Judith vertelt hoe het nu gaat op onze locatie

De sfeer in huis

De huidige situatie duurt veel langer dan eenieder kon vermoeden. Om die reden houden we onze bewoners noodgedwongen dus ook al veel langer binnen dan verwacht en hun geliefden buiten. Bij de bewoners merk je dit niet direct. Het leeuwendeel ging er toch al niet zo heel vaak meer op uit. Diegenen die dat nog wel deden, leggen zich erbij neer. Zij begrijpen heel goed de noodzaak van de maatregelen en zetten hun dagelijkse leven in iets beperktere vorm voort. Binnen de locatie is alles tenslotte nog aanwezig: een restaurant, een aangepast activiteitenprogramma, een boodschappendienst, dagelijkse verzorging en ook nog aanspraak van bewoners en medewerkers onderling. Een enkele bewoner is extra bezorgd en let goed op of onderling de afstand van 1,5 meter gehandhaafd wordt en stelt kritische vragen over de veiligheid aan het personeel.

Onrust bij het hek

Het is een stuk rustiger in huis omdat er naast familie en mantelzorgers immers ook geen andere externen op locatie komen, tenzij medische noodzaak. Maar even geleden was er onrust. Er werd steeds vaker door familieleden bij het hek gezwaaid. Bewoners liepen af en aan naar de poort om hen te zien. Natúúrlijk deden ze dat, en wat voelen wij als personeelsleden ons dan ook onprettig dat we dat moeten verbieden. Wie kan het nou over zijn hart verkrijgen om de kleindochter van een bewoner die 30 kilometer naar opa heeft gefietst, te weigeren om opa bij het hek te ontmoeten? Daarom kon het niet anders dan dat onze locatiemanager alles en iedereen weer even op één lijn moest krijgen. Het is keihard, maar het is voor de veiligheid van onze bewoners en collega’s. Dus onze locatiemanager koos ervoor de richtlijnen van het Crisisbeleidsteam van Domus Magnus strikt op te volgen en een algeheel zwaaiverbod uit te vaardigen. En gelooft mij dat zij deze richtlijnen echt niet zomaar harteloos uitvoert.

Fotodagboek

Enkele kinderen van bewoners die ik spreek hebben geen goed beeld van hoe het er nu eigenlijk aan toegaat op de locatie. Ik merk dat ze er emotioneel onder zijn. Zo begrijpelijk. Ook hier gaat het over de tijd die rest samen, over contact en het gemis daarvan. Maar ook over dat ze niet met eigen ogen kunnen zien dat het naar omstandigheden best goed gaat met hun vader of moeder op het moment. Verveelt vader zich niet? Beweegt moeder wel genoeg? Doet ze zich niet beter voor aan de telefoon dan het eigenlijk met haar gaat? Skype helpt wel, maar dekt niet de lading van een fysieke ontmoeting. Afgelopen week heb ik daarom een aantal foto’s verzameld en opgestuurd, met een verhaal over hoe we hier als team de dagen voor onze bewoners zo aangenaam mogelijk proberen te maken. We ondernemen diverse activiteiten, buitenconcerten op afstand en beweging via de filmpjes die de fysiotherapeut en de yoga-docent speciaal voor ons hebben opgenomen. Dit fotoboek helpt het geruststellen van de familieleden een beetje, gezien de reacties die ik daarop ontvang.

Zware periode

Naast de bewoners die mondjesmaat in persoonlijke gesprekken laten weten dat ze zo graag weer eens hun kinderen of vrienden in de armen willen sluiten, merk je ook dat het voor familie en mantelzorgers een zware periode is. Denk aan de vriendin van een bewoner, een stel dat elkaar op latere leeftijd heeft ontmoet. Hij woont bij ons, zij woont zelfstandig ‘buiten’. “Ik snap wel dat het niet anders kan, maar het is moeilijk. Mijn vriend is kwetsbaar en misschien zie ik hem wel nooit meer. Onze tijd samen is uiteindelijk maar beperkt en daardoor extra kostbaar.” , vertelde ze mij. Dit voorbeeld gaat uiteraard ook op voor alle bewoners in relatie tot iedereen die zij nu niet kunnen ontmoeten. Dat kun je je maar moeilijk voorstellen als personeelslid dat na afloop van de werktijd de poort weer achter zich sluit en teruggaat naar het gezin. Ookal is ook het leven van de personeelsleden flink beperkter geworden, het is in ieder geval wel een stuk vrijer dan dat van onze bewoner.